periodontal disease

Περιοδοντική νόσος είναι μια λοιμώδης και φλεγμονώδης νόσος των ιστών που οφείλεται στη συσσώρευση υποουλικής  πλάκας και τη δράση ειδικών περιοδοντοπαθογόνων βακτηριδίων. Επακόλουο της περιοδοντικής νόσου είναι  η καταστροφή του συνδετικού ιστού και του οστού, το οποίο στηρίζει τα δόντια.

Στην περιοδοντική νόσο περιλαμβάνεται η ουλίτιδα και η περιοδοντίτιδα, οι οποίες είναι πολύ διαδεδομένες στους ενηλίκους και αυξάνουν με την πάροδο της ηλικίας.

Η σχέση μεταξύ της περιοδοντικής νόσου και της πρόκλησης  στοματικού καρκίνου, καθώς και του γενικότερου κινδύνου πρόκλησης καρκίνου ερευνάται τις τελευταίες δεκαετίες,  δεδομένου ότι η συστηματική φλεγμονή ευνοεί αυτή την πιθανότητα.  [1].

H περιοδοντική νόσος χαρακτηρίζεται ως μια διαταραχή της στοματικής μικροβιακής χλωρίδας, που προκαλεί ανοσοαπόκριση, η οποία με τη σειρά της, οδηγεί στην καταστροφή  του περιοδοντικού ιστού. Η μεταλλοπρωτεϊνάση-8 της θεμέλιας ουσίας [matrix metalloproteinase-8 (MMP-8)] έχει αναφερθεί ως η κύρια μεταλλοπρωτεϊνάση που συμμετέχει στην περιοδοντική νόσο και υπάρχει σε μεγάλες ποσότητες στο υγρό της περιοδοντικής αύλακας  και τον σίελο [2]. 

To κάπνισμα από μακρού έχει σχετιστεί με την περιοδοντική νόσο και την απώλεια των δοντιών. 

Η αυτοφαγία είναι μια ενδοκυτταρική διαδικασία διάσπασης που υπάρχει στις ζύμες, αλλά και στον ανθρώπινο οργανισμό. Ως μια λυσοσωμιακή οδός διάσπασης της αυτοπέψης είναι κρίσιμη  για τη διατήρηση της κυτταρικής ομοιοστασίας και ανάπτυξης.

Ο ρόλος της αυτοφαγίας έχει ερευνηθεί στις στοματικές νόσους, όπως ο στματικός καρκίνος, οι περιοδοντικές βλάβες και η στοματική καντιντίαση.

Η αυτοφαγία συμμετέχει στην ενδοκυττάρια λοίμωξη και την επιβίωση των βακτηριδίων και αλληλεπιδρά με την περιοδοντική φλεγμονή. Η αυτοφαγία είναι κρίσιμη για τη βιολογία των περιοδοντικών κυττάρων,  την καταστροφή και της αναδόμησης των περιοδοντικών ιστών. Η αυτοφαγία μπορεί να προκληθεί από το κάπνισμα, επηρεάζοντας την περιοδοντική νόσο μέσω του στρες του ενδοπλασματικού δικτύου [3].

Η περιοδοντική νόσος έχει σχετιστεί με την πρόκληση νόσων του καρδιοκυκλοφορικού συστήματος και θεωρείται παράγοντας κινδύνου πρόκλησης νόσων του καρδιοκυκλοφορικού συστήματος. Έχουν προταθεί  διάφοροι μηχανισμοί που εξηγούν αυτή τη σχέση. όπως η λοίμωξη των αθηρωματικών πλακών από τα παθογόνα του περιοδοντίου το προ-αθηρωματογόνο αποτέλεσμα στο προφίλ των λιπιδίων,  η συστηματική διασπορά των προφλεγμονωδών χημικών μεσολαβητών ή η συμβολή του σακχαρώδους διαβήτη [4].

Σύμφωνα με τις υπάρχουσες αποδείξεις η περιοδοντική φλεγμονή πυροδοτεί μια συστηματική φλεγμονώδη κατάσταση. Αυτή η κατάσταση προστθέμενη στη βλάβη που γίνεται με τη μεσολάβηση αντισωμάτων , που αλληλεπιδρούν με τα περιοδοντικά παθογόνα και στοιχεία  έσω χιτώνα των αρτηριών και την άμεση βλάβη του τοιχώματος των αρτηριών από τα εισερχόμενα βακτήρια, που εισέρχονται στην κυκλοφορία του αίματος, προάγουν τη δημιουργία και εξέλιξη της αθηρωματικής πλάκας. Άλλες μελέτες αναφέρουν ότι υπάρχει ξεκάθαρη σχέση  μεταξύ της σοβαρότητας της περιοδοντικής νόσου και της αύξησης των επιπέδων των βιοσηματοδοτών της φλεγμονής και της παρουσίας αθηρωματοσκλήρυνσης [5].

Η θεραπεία της περιοδοντικής νόσου έχει επίσης σχετιστεί με τη βελτίωση των μεταβλητών του καρδιοκυκλοφορικού κινδύνου, ενώ η χρησιμοποίηση τεχνικών στοματικής υγιεινής μπορεί να είναι χρήσιμες στον περιορισμό του καρδιοκυκλοφορικού κινδύνου [4].